19 Mayıs gösterilerinde görevli kızım Ebrar’ın teakwondo gösterisi için ailecek Derinkuyu stadyumuna gelmiştik. Gösteriler sırasında protokolün arkasına oturmuş, okulların yaptığı yarışmaları, halk oyunlarını, okçuluk gösterisini izlemiş, ardından okulların geçit törenine şahitlik etmiştik.
Gösteriden sonra teakwondo hocamız, sporcularını Derinkuyu yeraltı şehrine götürmek istediğini söyleyince biz de arabamızla oraya gitmiştik. Otopark alanında eski öğrencilerimden birinin belediyenin bilet görevlisi olduğunu gördüm. Ayaküstü öğrencilik günlerinden, okul yıllarından bahsetti. Cuma günleri hutbe vermek için gittiğimiz köylerden ve camilerde yaşadıklarından söz açtı.
Biz konuşurken ellerindeki sepetlerde taşıdıkları oyuncak bebekleri satmaya gelen teyzelere destek olmak için bir bebek aldık küçük kızıma. Tamamen el yapımı olan bebeklerde göz nurunun izleri vardı. Esnafların dükkanlarına bakarak yeraltı şehrine girilecek meydana geldik. Koreli ve Japon turistler bizim teakwondoculara ilgi gösterdiler, fotoğraf çektirdiler. Çok mutlu oldular. Aslında yeraltı şehrinin girişine yakın bir yere yurt dışından gelen turistler kendilerinden bir şeyler bulsunlar diye o kültürlere ait birtakım kültürel unsurlara yer veren küçük de olsa bir müze yapılabilir diye düşündüm.
Yeraltı şehrine sporcular girdikten sonra biz de çay içip gözleme yemek için bir çay bahçesine oturmaya karar verdik. Anadolu’ya özgü yerel esnaf mantığıyla kurulmuş çay bahçelerinden birine yaklaşmak üzereydik. Biraz yürüdükten sonra “Harun Hocam” diyen bir sesle irkildim. Ağacın gölgesinde oturan orta yaşlarda bir adam bana doğru yürüyordu. “Senin adın Harun Çolak değil mi?” diye sordu. Şaşırdım. Altı yıl önce çalıştığım bir ilçede beni tanıyan bir öğrenci velisi olabilirdi gelen. Fakat simasından bir türlü çıkaramadım. Adını söyleyip kendini tanıtınca hatırladım. Üniversite yıllarımdan bir arkadaşımdı. Sarıldık, geçmiş günleri yad ettik. Bugüne kadar yaptıklarını hızlıca özetledi. Vakti bir çay içmek için bile yokmuş. Telefon numaralarımızı aldık ve ayrıldık.
Derinkuyu nasıl bir yerdi? Onu bütün dünya insanları için önemli yapan neydi? Benim 22 yıl önce ayrıldığım arkadaşımı karşıma çıkarmak için nasıl bir efsun taşıyordu, bir mana veremedim. Derinkuyu’yu önemli yapan bu garip karşılaşma olabilir miydi? Bilmiyorum. Yaşadığımı eşime anlatınca o da hayret etti.
Aradan günler geçti, karşılaşmanın üstünden bir de bayram… Derinkuyu’da karşılaştığım arkadaşım baktım haberlere konu olmuş. Anne baba öğretmen olarak yedi çocukla il dışına yaptığı seyahatlerde yaşadığı rezervasyon zorluklarını milli eğitim bakanıyla paylaşırken gündeme gelmiş.
Belki de bu yüzden Derinkuyu yeraltı şehrinin gizemi gönlümde koruyor hala kendini…
